Wózkowe patenty

źródło: pl.clipart.me

Odkąd ujeżdżam z synkiem wózkiem spoglądam inaczej na otaczającą mnie rzeczywistość;)

Nie przypuszczałam, że we własnym domu napotkam pierwsze utrudnienie w postaci 3 stopni między drzwiami a światem zewnętrznym, że krawężniki są aż tak wysokie, a chodniki dziurawe, wyboiste, nierówne, że będę mieć problem z manewrowaniem wózkiem między wąskimi alejkami pobliskich sklepów, że nie każdy bagażnik pomieści wózek, że nie wjadę wąskimi, licznymi schodami do budynku poczty.

Pewnie to tylko część perypetii. Z wcześniej wymienionymi całkiem sobie radzę:)

- 3 domowe stopnie pokonuję powoli spuszczając i wciągając wózek na większych kołach

- krawężniki pokonuję ustawiając wózek jak najbardziej prostopadle do nich, unoszę go tak, by wjechać/zjechać dwoma kółkami jednocześnie

- nierówności chodnikowe okazują się być pomocne w kołysaniu i ukojeniu syna, nawet tak go czasem uspokajam "zaraz będą Twoje ulubione dziury przy sklepie"

- wąskie alejki pokonuję na parę podejść, niczym wyjazd autem z wąskiego miejsca parkingowego, którego nie da się opuścić na trzy manewry

- planuję z wyprzedzeniem pakowanie się do auta z wystarczająco pojemnym bagażnikiem - wtedy mogą zabrać gondolę i stelaż lub decyduję się na wersję minimalną - stelaż i nosidło samochodowe doczepione do stelaża zamiast gondoli

- schody przy poczcie okazują się mieć dzwonek dla niepełnosprawnych. Uznałam, że wobec wąskich i licznych stopni nie jestem w pełni sprawna z wózkiem i śpiącym w nim synem i odważyłam się użyć dzwonka. Okazało się, że miła pani z poczty też nie widziała problemu w użyciu dzwonka i obsłużyła mnie z uśmiechem.

Myśląc o osobach (bo nie tylko mamach) poruszających się z dziećmi wózkiem aż by się prosiło o akcję w stylu "Kolejkowej rewolucji" opisanej tutaj. Spotykam się z wyrozumiałą reakcją kierowców, którzy przepuszczają mnie na pasach, gdy czekam przy nich z wózkiem. Życzę sobie i wszystkim użytkownikom wózków jak najwięcej takich przejawów życzliwości:)